Ilya MarchukStyl alpejski to jedna z metod wspinania się w górach wysokich. Charakteryzuje się on podejściem “fast and light ” – czyli lekkim i szybkim. Wspinacz idzie w górę z minimalnym wyposażeniem i bez użycia sztucznych ułatwień, takich jak np. drabinki, sztuczne uchwyty czy linie fixe.
W stylu alpejskim wspinaczka odbywa się zazwyczaj w małych grupach lub pojedynczo, a wspinacze będący w trakcie tej wspinaczki zazwyczaj nie zakładają obozów na drodze do szczytu, a jedynie przystanki noclegowe. Styl alpejski jest uważany za jedną z najczystszych i najbardziej szanowanych metod wspinania się w górach, ponieważ wymaga on od wspinaczy dużo większej samodzielności i umiejętności niż inne metody wspinaczki.
Historia i rozwój stylu alpejskiego wspinaczki
Styl alpejski wspinaczki narodził się w Alpach w drugiej połowie XIX wieku, kiedy alpiniści zaczęli wspinaczki w górach w sposób bardziej samodzielny i bez użycia sztucznych ułatwień. Pierwsze dokonania w stylu alpejskim to m.in. wejścia na szczyty Mont Blanc, Matterhorn i Eiger.
Potem styl alpejski stopniowo ewoluował, a w latach 70. XX wieku zaczęto go stosować również w wspinaczce w górach wysokich. Wspinacze tacy jak Reinhold Messner, Jerzy Kukuczka czy Voytek Kurtyka zaczęli stosować styl alpejski w swoich wyprawach na ośmiotysięczniki w Himalajach i Karakorum.
Od tamtej pory styl alpejski stał się jednym z najważniejszych i najbardziej szanowanych stylów wspinania się w górach wysokich, a wspinacze używają go do dzisiaj.
Wspinacze, którzy stosują ten styl, muszą dokładnie przemyśleć, co zabiorą ze sobą, a co zostawią. Nawet najdrobniejszy błąd może kosztować bardzo wiele i spowodować niepowodzenie całej wyprawy i nawet życia
Wspinaczka w stylu alpejskim wymaga więc od wspinaczy dużego doświadczenia i umiejętności, a nie tylko przeczytania instrukcji obsługi w internecie.
Tekst jest próbą przybliżenia trudności, jakie wspinacze muszą przezwyciężyć, aby odpowiednio się spakować na trudną wspinaczkę w górach wysokich.
